De eerste kilometers

Jaaaaa ik heb de eerste kilometers overleefd! Heerlijk om eindelijk eens een flink eind te toeren met de motor. Na een rit van 6 uur dwars door België en een stukje Frankrijk zit ik nu in het zuidelijkste puntje van Luxemburg. Ik wilde eerst in Luxemburg stad in een hostel overnachten, maar daar waren pas morgen weer kamers beschikbaar(WTF moeten zoveel mensen op een dinsdag in Luxemburg?!) Maar goed ik chill em nu dus een half uur verderop in een levenloos dorpje. In een hostel vol met chagrijnige Polen en Roemenen. Blijkbaar is het druiven pluk seizoen helemaal gaande hier. Gelukkig trof ik het meteen want in het bedje naast me zat een hele aardige Engels sprekende Roemeen die als een ware spraakwaterval tegen me aan begon te lullen. Het ene na het andere gekke verhaal kwam voorbij. En voor ik het wist was ik al aan de wandel met m'n nieuwe kameraad. "Even naar Duitsland lopen om wat te eten" zei die. Verdomme bijna een uur er over gedaan en toen dus ook nog terug. Nu wel een beetje helemaal gesloopt op m'n bedje.
Mooi moment om ff lekker in alle rust wat van me af te typen en jullie een beetje op de hoogte te houden van mijn plannen.

Op dit mometn zit ik met mijn gedachten bij de komende dagen. Morgen gaan we namelijk eens kijken of ik de weg naar Zwitserland nog kan vinden. En dat brengt veel herinneringen met zich mee. Want dat weten jullie misschien niet maar Zwitserland en ik gaan gewoon wayback!
Het begon ooit met mijn tante die daar werkte in een hotel. Waardoor we daar na al die jaren heel wat vrienden hebben gemaakt. Mooie tijden. Helaas is het hotel inmiddels verkocht en is de eigenaar vorig jaar overleden. Dus morgen ga ik naar mijn grote vriend Willi en zijn familie. Ik heb alleen niet vertelt dat ik kom dus ik hoop maar dat ze thuis zijn. Maar dat zijn zorgen voor morgen.
En naast dat ik wat oude vrienden wil bezoeken ben ik er ook met een andere reden. Op dit moment reist mijn oma namelijk nog met me mee. Ja je leest het goed! Min allerliefste oma is helaas in mei van dit jaar overleden. En ik wilde heel graag dit allerlaatste ritje maken om haar op de Napf uit te kunnen strooien. De Napf iis een berg vlakbij het hotel waar mijn tante werkte. En inmiddels is het ook alweer 15 jaar geleden dat mijn tante is overleden en op diezelfde berg is uitgestrooid. Dus straks zijn moeder en dochter samen op de Napf.

Zo weten jullie dat ook weer.

Owjaaaa en ik vind net ook een super cool maar vooral lief briefje van mijn zusje in mijn tas. Dankjewel stiekemerd dat je d'r bent! En nee niks geen nomnomnom Luka! maar ik denk nu wel extra veel aan jou en Elmo natuurlijk;)

Dit is wel weer ff genoeg geklets.
Nu ga ik een poging doen om door het gesnurk van mijn kamergenoot heen te slapen